Een mail vol modder van een student, zet columnist Asis Aynan aan het denken over de harde toon van tegenwoordig. Als zijn zoontje een grote mond opzet, blijkt het tijd om in de spiegel te kijken.
Tekst Asis Aynan - - 2 Minuten om te lezen
Beeld: Typetank
Ik klikte het mailbericht open en er klonk direct een schot, waarna nog een en nog een. Het was een mitrailleur. De student had twee jaar geleden les van mij gehad en wilde terugkomen op de beoordeling van haar tentamen van destijds. Ze eiste een herbeoordeling en wilde weten waarom er verkeerd was beoordeeld. Het moment van inzage lag al ver achter ons en er was bovenal niet verkeerd nagekeken. Dat mailde ik haar niet, maar dat ik er niet meer werkte en dat mijn oud-collega’s het oppakten.
Niet veel later weer een mail van hetzelfde bombastische karakter. Ik antwoordde hetzelfde terug. Nu met de oud-collega’s in de cc. Het liet me overigens niet onberoerd en ik vroeg me af hoe en waarom zo een toon vol modder. De zanger zong in de jaren negentig dat geen uniform meer heilig is, dat klopt niet meer, want niets is meer heilig.
Bij thuiskomst in de keuken kwam het direct tot een ontploffing
De dag daarop haalde ik Zonn van de basisschool en we kregen op de fiets terug naar huis mot. Bij thuiskomst in de keuken kwam het direct tot een ontploffing. De vierjarige Zonn zei toen tegen mij: Wegwezen! Ik wist niet wat ik hoorde. Ik stuurde hem naar zijn kamer met de opdracht: Denk maar na waarom je dat niet mag zeggen. Later op de avond mompelde ik tegen mijn vriendin dat twee weken basisschool hem al hadden verpest en dat lag allemaal aan deze bikkelharde, rotte maatschappij.
Enkele dagen later zaten we met heel het gezin in de auto. Iemand van links gooide zijn auto voor die van ons en toen zei ik: ‘Wegwezen!’ Mijn vriendin en ik keken elkaar aan. Dat wegwezen, heeft ie dus van jou, fluisterde ze. “Dat mag ik niet zeggen”, zong ik als een musicalzanger in de auto om me er makkelijk vanaf te makken, maar ondertussen dacht ik: ik ben dus het rot.
Het is een eenvoudige stap naar de student die de zonder ondergrens communiceerde. Voor de stijl en het niveau van de ander benaderen, daar zijn wij als opleiding medeverantwoordelijk voor. Blijkbaar is er de ruimte om elkaar zo aan te spreken én ik vrees dat we studenten aanleren elkaar zo te bejegenen. Maar het grootste drama van alles is dat we dat niet doorhebben. Zicht en reflectie op eigen handelen is er niet. Net zoals ik niet door had mijn kinderen op te voeden met het W-woord en toen mijn zoon het gebruikte gaf ik anderen de schuld. Behalve mezelf.
Ben je al lid? Login om verder te lezen.