Konden sommige volwassenen maar zulke excuusbrieven schrijven, dan zag de wereld er zoveel mooier uit

Sommige lesdagen zijn als een voetbalwedstrijd waarin je met 3-0 voorstaat en je in het laatste kwartier alsnog drie tegengoals krijgt. Net als je denkt ‘dit was echt een heerlijke dag’, dan kan dat beeld plots kantelen. Het is waarachtig afwisselend werk, kuch.

Deze vrijdagmiddag was er een juf die in de meidenkleedkamer voor de gymles gezellig stond te beppen. Slechts drie kwartier scheidden haar nog van weldadige weekendrust en het hoge snelheidsleven op school.  
Maar ineens klonk er een hard gebonk tegen de deur. De juf keek achter de deur en zag een goede bekende er met een houten paaltje vandoor gaan. Ook bleek er een compagnon te zijn.

Even later was er een juf die zei: ‘Wat denken jullie wel niet? Dat je bij een arrestatieteam hoort? Wat ben ik hier boos om zeg, zo boos, dat ik nu niet gewoon met en tegen jullie kan praten. Kom straks maar.’

En ze kwamen. De juf was weer kalm en had inmiddels ook een plan. Ook handig. De ‘daders’ kregen een vel papier en een journalistieke instructie. Wie, wat, waar, wanneer, maar vooral waarom? Die vragen moesten worden beantwoord. De instructie werd opgeschreven, extra precies nagevraagd en genoteerd. Het was duidelijk: deze mensjes wilden niet nog een faux pas maken.

De juf las de brieven en moest slikken en nog een keer slikken.

Het was muisstil in het lokaal. Er werd driftig geschreven. Na een half uur waren de brieven af. Een wolk van schrik om eigen handelen, spijt en berouw vulden het lokaal. Pfff. De juf las de brieven en moest slikken en nog een keer slikken. Konden sommige volwassenen maar zulke excuusbrieven schrijven, dan zag de wereld er zoveel mooier uit.

De juf bedankte voor de brieven en zei dat het voor haar was opgelost. Maar dat de leerlingen gezien hun talent wel echt moesten overwegen om later voor een arrestatieteam te gaan werken, maar nu gewoon nog even niet. Gelukkig konden ze er samen alweer een klein beetje om lachen, klaar, zand erover, de band weer hersteld, gevoelsmatig zelfs versterkt.

Een week later was de juf weer in de klas. Op haar bureau lag een heerlijke reep chocola en een handgeschreven briefje met daarop ‘Nog een keer sorry juf, het spijt ons echt heel erg.’

De juf stuurde de ouders een bericht ‘Dit had echt niet gehoeven. Dit is te veel. Het was wat mij betreft vorige week al compleet opgelost.’ Er kwam antwoord: ‘Ik weet hier niks van. Blijkbaar zijn ze voor school nog naar de winkel geweest.’ 

In mijn hoofd begon de muziek voor de winnaars van de Champions League-finale te spelen.