Er zat nog iets belangrijks in het rode vertelkoffertje

Het ‘koffertje’ had vanaf dag één een magische aantrekkingskracht op de kinderen. Ze klikten het ding tot vervelens toe open en dicht. Ook de binnenkant sprak tot de verbeelding met een gladde grijze licht plooiende stoffen binnenbekleding, het ingeplakte spiegeltje in het deksel en de diverse inzetbakjes. 

Stuiterballen, hondenspeeltjes en fidgetspinners

De beautycase leverde tal van verhalen op. Zo was er een leerlinge die er allerlei hondenspeeltjes, hondensnoepjes, hondenpoepzakjes en foto’s van de hond van haar opa en oma uit tevoorschijn toverde om vervolgens eindeloos over het hondje en al haar trucjes en streken te vertellen. 

Een ander meisje toverde trots een stuiterbal tevoorschijn, waar lampjes in zaten. Ze legde de klas uit, dat ze het stuk speelgoed had gekregen, omdat ze had geholpen met opruimen in de moskee. Een ander jongetje haalde zijn fidgetspinner tevoorschijn, draaide eraan zei dat hij het een mooi ding vond; einde spreekbeurt. 

Telkens weer was het een verrassing welk verhaal er uit het koffertje tevoorschijn kwam. Ik genoot van de verhalen of ze nu lang of kort waren en de moedige stap die de kinderen zetten om ze voor de groep te vertellen.

Stilzwijgen

Tot op een ochtend, vlak voor de bel, X. voor mijn neus stond samen met zijn vader. Samen overhandigden ze het koffertje aan mij. X., als laatste aan de beurt, trillend bovenlipje, was te nerveus en zag het niet zitten om de spreekbeurt te doen. 

Vader en zoon hulden zich in stilzwijgen over het onderwerp van de afgezegde spreekbeurt en in alle tumult van het begin van een schooldag, vergat ik ernaar te vragen

Omdat hij al genoeg op zijn bordje had, stemde ik in en zette het koffertje weg in het lokaal, ervan uitgaande dat X ook niks in het koffertje had gedaan. Vader en zoon hulden zich in stilzwijgen over het onderwerp van de afgezegde spreekbeurt en in alle tumult van het begin van een schooldag, vergat ik ernaar te vragen.

Iets belangrijks

Weken gingen voorbij. Het koffertje raakte in de vergetelheid. Kinderen klikten het nog sporadisch open en dicht. Tot op een dag de vader van X. zich weer bij mij meldde met de vraag of het koffertje nog in het lokaal aanwezig was. “Er zit nog iets belangrijks in”, sprak de vader wat bedeesd. Ik antwoordde: “Och jeetje, dan moeten we even kijken of het er nog in zit. De kinderen hebben veel met het koffertje gespeeld. Maar wat had X. er dan ingestopt?” 

Waarop er een zin volgde, die ik nooit van mijn leven zal vergeten: ‘Nou, een potje met as van zijn opa.’ Lang verhaal uit een koffertje kort: ik werd niet die stagiaire in wiens lokaal er een grootouder werd uitgestrooid. Het potje zat, als een wonder, gewoon nog in het rode koffertje.