'Er stond eigenlijk gewoon een dino op tafel… met een rits erin'

Om mij onbekende redenen zijn ooit op mijn school trapeziumvormige tafels aangeschaft. Als je er twee tegen elkaar aanzet, kun je er net vier prépubers aan kwijt mits ze hun benen, armen en spullen op hun deel van het eiland houden. Daarnaast hebben we ook nog ‘gewone’ bureautjes waar twee laatjes onder passen. De bureautjes zijn bij zowel de kinderen als collega’s om opbergtechnische redenen geliefder dan de Laatjesloze Zeshoekige Tafeleilanden (klinkt tropischer dan het is).

Bij gebrek aan laatjes hadden de leerlingen van de Zeshoekige Tafeleilanden houten tijdschriftenhouders op tafel staan. Maar dat werkte niet. De ‘kratten’ zoals de kinderen ze noemden, vielen soms van tafel en in delen uit elkaar, gevolgd door tijdrovende plakbandsessies. Exit de ‘kratten’.

Ze bleken namelijk ook een ideale schuilplaats voor les - en leesontwijkende en graffiti-bevorderende activiteiten. De piemel bleek afgelopen schooljaar in groep acht een dermate hardnekkig kunstzinnig thema, dat ik even overwoog om tekenlessen te geven die het niveau van de piemeltekeningen op z’n minst wat zouden opkrikken. Uiteindelijk bleek mijn feedback over de povere kwaliteit van de kunst voldoende om de manie te stoppen.

Met het laten verdwijnen van de ‘kratten’ zadelde ik mezelf wel op met een ander uitdagend opbergprobleem, werken op school betekent eigenlijk dat je altijd bezig bent met het voorkomen van kettingreactie-achtige problemen en dus besloten we schoolbreed meteen een ander ‘issue’ aan te pakken, namelijk het weren van de totaal ontspoorde etuis. De kinderen verzorgden zelf hun gevulde etuis maar dat deden ze inmiddels met zoveel enthousiasme dat iedere leerkracht onderhand twee kastplanken nodig had die op te bergen, want in de laatjes pasten ze door hun dikte ook niet meer.

Het was de vraag of we sommige etuis eigenlijk nog wel een etui konden noemen, omdat ze zo fluffy waren dat het eigenlijk zelfregulerende aaiobjecten waren

Eén jongetje rolde zelfs, naast zijn etui, dagelijks ook twee vierkante meter aan Stabilo-mat uit op zijn tafel. En begrijp me niet verkeerd, ik moet óók kwijlen van zo’n prachtige Stabilo-mat, maar het past gewoon niet. 
Ook was het de vraag of we sommige etuis eigenlijk nog wel een etui konden noemen, omdat ze zo fluffy waren dat het eigenlijk zelfregulerende aaiobjecten waren oftewel: knuffels.

Met ingang van dit schooljaar staat er bij ieder tafelgroepje alleen nog maar een zesvakkig sorteerbakje dat enkel plaats biedt aan kleurpotloden, schrijfpotloden, pennen, puntenslijper, wisbordstiften, wisbordoekjes en gummen.  
En nee, het besluit om radicaal te ontspullen en alle ijsjesgummen, pennen met pluizige bolletjes erop en andere aandachtzuigende items in de ban te doen, is ons niet in dank afgenomen. Maar de rust die het geeft is ongekend én ik heb twee kastplanken vrij voor werkboeken en schriften.

De kinderen zijn veel minder afgeleid en meer bezig met wat er moet gebeuren. Of zoals een leerlinge het verwoordde: ‘Juf, opletten is eigenlijk best fijn en leuk. Ik snap het eigenlijk ook wel. Op een gegeven moment stond er eigenlijk gewoon een dino op tafel… met een rits erin.’