De magie van het leren

Deze zomer heb ik afscheid genomen van de hogeschool waar ik 22 jaar met hart en ziel heb gewerkt. Mooie herinneringen. En dan heb ik het niet over alle onderwijsvernieuwingen die over ons werden uitgestort; elke vijf à zes jaar kregen we te maken met een nieuw curriculum. 

Geen eenrichtingsverkeer

We gingen bijvoorbeeld werken met leervragen. Mooi concept, maar wat doe je als een student er geen heeft? Je moet wel eerst de ‘aan’-knop vinden. Voor mij gaat het om de bevlogenheid waarmee we vertellen over ons vak. En steeds voordoen wat kwaliteit van onderwijs is. 

Dan pas gaat de fladderaar écht vliegen. 

Ik ben er trots op dat ik als lerarenopleider de wereld van morgen een beetje mooier heb gemaakt. Als voorzitter van de AOb ga ik daarmee verder

Leren is geen eenrichtingsverkeer. Ik heb ook veel opgepikt van de studenten. Bijvoorbeeld van een studente die aan haar stage begon zónder haar visuele beperking te melden, wat een lef. Zij werkt nu in het onderwijs. Of de student waardoor ik besefte dat het niet werkte dat ik als een soort ‘curling-ouder’ m’n best deed. Toen ik het losliet, kwam hij in beweging. 

En dan die deeltijdstudente, die me liet inzien dat je altijd jezelf meeneemt in de klas. En hoe krachtig dat kan zijn.  Zij is bruisend, licht chaotisch en denkt buiten de gebaande paden. Eerst schudde ze de pabo op en nu brengt ze een basisschoolteam in beweging. 

Magisch proces

Leren blijft een magisch proces. De transformatie van onbewust onbekwaam met veel talent naar bewust bekwaam met visie en vaardigheid, kost tijd en moeite. Ik heb ervan genoten om eerstejaars te kneden tot een fantastische juf of meester: input geven, toejuichen, geruststellen, aanmoedigen, uitdagen, spiegelen, maar ook af en toe een trap onder de kont. Want groeien doet soms pijn. 

Ik ben er trots op dat ik als lerarenopleider de wereld van morgen een beetje mooier heb gemaakt. Als voorzitter van de AOb ga ik daarmee verder.