Flashback: ‘Toen was er een leraar die me wel zag staan’

“De hoofdpersoon uit ‘Wees Onzichtbaar’ lijkt een beetje op mij. Net als mijn hoofdpersoon vond ik de middelbare schooltijd lastig. Ik werd enorm onderschat door leraren omdat ik een kind uit de Bijlmer was. Op de basisschool was ik de beste van de klas. Ik blonk er uit in taal en voorlezen. Toch werd ik op het vwo binnen twee maanden op bijles Nederlands gezet. Dat verwoestte mijn zelfvertrouwen.

Ik koos voor SG Reigersbos omdat mijn zus daar naartoe ging. Het was een betere middelbare school in een betere wijk in Zuid-Oost. Mijn zus was in sociaal opzicht sterk, zij redde zich prima. Maar ik werd gepest door leerlingen. Ik was een eenling. Maar erger dan gepest worden, vond ik de bijles. Het was alsof er iets van me werd afgenomen waar ik trots op was.

En toen was er een leraar die me wel zag staan, hij zag mijn talenten, en hij wist dat ik beter kon. Zijn naam is Jan Roof, hij was mijn docent Engels. Hij kon streng zijn, maar ook grappig. Gepassioneerd vertelde hij over literatuur.

In de tweede klas haalde ik op een gegeven moment een 3 voor een Engelse toets. Er was een fase dat ik lui was, ik gooide m’n pet ernaar. Ook voor andere vakken haalde ik slechte cijfers, maar geen enkele docent zei er wat van. Roof wel. Normaal haalde ik achten, negens en tienen voor Engels. Het was mijn beste vak. Roof kwam naar me toe en zei: ‘Wat is dit? Wat is er aan de hand? Jij kunt beter. Ik wil snel de oude Murat weer zien.’ Het feit dat hij zei: ‘Je kunt beter’ voelde als een enorme motivatie. Ik voelde me gestimuleerd het beter te doen. Daarna heb ik nooit meer een onvoldoende gehaald voor Engels. Daar zou ik me voor hebben geschaamd. Ik was een bescheiden en vlijtige leerling, daar had Roof, geloof ik, wel respect voor.

Mijn roman is onder meer een aanklacht tegen het onderwijssysteem. Leerlingen uit achterstandswijken worden nog steeds te vaak onderschat. Daardoor gaat er zoveel potentie verloren. Ik ben er activistisch door geworden.

Jan Roof was aanwezig op de presentatie van Wees Onzichtbaar. Ook hangt een foto van mij op de wall of fame van de school. Ze omarmen me nu. Dat geeft wel genoegdoening, of beter verzoening. Ook lezen de leerlingen van het Reigersbos mijn boeken.”

Jan Roof (62)

“Murat was een stille leerling, maar ontzettend leergierig. Ik probeerde hem er altijd bij te betrekken. Toen het op een gegeven moment minder ging, heb ik hem gevraagd wat er was. Murat bedankt me steeds overal voor die betrokkenheid. Dat is eigenlijk teveel eer. Ik probeer alle leerlingen altijd positief te benaderen.”